Autorką wpisu jest Agnieszka Z., ten wpis bierze udział w konkursie, ze względu na obszerność artykułu został on podzielony na 5 cyklicznych części – pozostałe prace konkursowe.

WIRTUALIZACJA to szerokie pojęcie odnoszące się do abstrakcji zasobów w różnych aspektach komputeryzacji. Umożliwia efektywniejsze wykorzystanie istniejących zasobów sprzętowych środowiska informatycznego poprzez dowolne (w ramach możliwości sprzętowych czy programowych oraz założeń projektowych) modyfikowanie cech wirtualizowanych zasobów, dostosowując je do wymagań użytkownika.

Typy wirtualizacji:

• pełna wirtualizacja (full virtualization),

• wirtualizacja wspierana sprzętowo (hardware-assisted virtualization),

• parawirtualizacja (paravirtualization),

• wirtualizacja na poziomie systemu operacyjnego (operating system-level virtualization, OS-based virtualization).

Wybór optymalnego oprogramowania w zależności od oczekiwanych efektów jest kluczowy dla uzyskania korzyści z wirtualizacji serwerów. W kolejnych wpisach będę omawiając dostępne wirtualizacje na poszczególnych procesorach oraz wskazywać ich wady i zalety. Część pierwsza: wirtualizacje na x86.

1. VMware Server:

• 12 lipca 2006 – VMware.

• Aplikacja instalowana na systemie operacyjnym maszyny (tzw. host machine).

• Może być używany zarówno w środowiskach testerskich, jak i developerskich.

• Nie rekomendowany do środowisk produkcyjnych, ze względu na swoją architekturę i footprint.

• Instalowany zarówno na 32, jaki 64-bitowych maszynach.

• Hostuje zarówno 32, jak i 64-bitowe maszyny wirtualne.

• Nie oferuje:

– mobilności
– wysokiej dostępności
– zdecentralizowanego zarządzania,
– jedynie pojedynczy snapshot maszyny wirtualnej.

• Windows i Linux jako systemy hostujące.

• Guest operating systems – zarówno Windows, Linux, jak i Solaris.

• Do zarządzania – aplikacjia VMware Server Console, instalowana na każdym zdalnym hoście.

 

2. MS Virtual Server 2005:

• 13 września 2004 – Microsoft.

• Aplikacja instalowana na systemie operacyjnym Windows, jako na maszynie hostującej (jedynie).

• Może być używany zarówno w środowiskach testerskich, jak i developerskich.

• Nie rekomendowany do środowisk produkcyjnych, ze względu na swoją architekturę i footprint.

• Jako tzw. guest operating systems mogą występować zarówno Windows, jak i Linux.

• Główne ograniczenia:

– tylko 1 CPU może być przypisany do danej maszyny wirtulanej (VM),
– jedynie 32-bitowe systemy operacyjne mogą być instalowane jako tzw. guest operating systems.

• Do zarządzania – Virtual Server Administration Console – aplikacja na IIS na maszynie hostującej.

3. MS Hyper-V:

• 26 czerwca 2008 – Microsoft.

• Hypervisor jest dostępny jako rola w Windowsie 2008 64bit lub jako oddzielny produkt MS Hyper-V Server 2008.

• Może być używany zarówno w środowiskach testerskich, developerkich, jak i produkcyjnych.

• Jest rozwiązaniem dojrzałym i stabilnym, oferującym dobry performance i dostępność.

• W połączeniu z funkacją MS fail-over cluster daje wysoko dostępne środowisko (tzw. HA environment).

Najważniejsze cechy:

• Bazuje na 64-bitowym natywnym hypervisorze.

• Możliwość uruchamiania 32-bitowych i 64-bitowych maszyn wirtualnych jednocześnie.

• Jednoprocesorowe i wieloprocesorowe maszyny wirtualne.

• Snapshoty maszyn wirtualnych.

• Migracja maszyn wirtualnych w czasie wykonania (tzw. live migration).

• Zarządzanie przez Microsoft Management Console (MMC).

• Interfejsy Windows Management Instrumentation (WMI) dla języków skryptowych i zarządzania.

4. VMware ESX:

• 2001 rok.

• 1999 – VMware wprowadza wirtualizacje do systemów opartch na x86 z produktem VMware Workstation.

• Obecnie najbardziej popularna i zaawansowana technologia wirtualizacyjna x86/x64.

• Niezależny od systemu operacyjnego.

• VMware ESX i VMware ESXi są architekturami hypervisorów instalowanych bezpośrednio na sprzęcie serwera (server hardware). Oba zapewniają doskonały performance i skalowalność.

• VMware ESX opiera się na systemie Linux, nazywanym konsolą serwisową, służącą do wykonywania dwóch rodzajów czynności zarządzających:

– wykonywania skryptów,
– instalacji dodatkowych agentów do monitorowania sprzętu, backupów i zarządzania.

• Konsola serwisowa – usunięta z ESXi, redukcja footprintu hypervisora i przeniesienie funkcji zarządzania z lokalnej linii poleceń na zdalne urządzenia zarządzające.

Najważniejsze cechy ESX 4:

• Niski footprint.

• Szerokie wsparcie dla systemów operacyjnych.

• NIC teaming (HA) i HBA multipathing.

• Aż do 64 logicznych core’ów, 256 wirtualnych CPU, i 1TB RAM na host.

• VMotion dla migracji w czasie wykonania (live mobility).

• Storage VMotion.

• Funkcje HA i Fault Tolerance.

• vNetwork Distributed Switch.

5. RHEV – KVM:

• 2009 – Red Hat.

• Red Hat Enterprise Virtualization for Servers składa się z dwóch komponentów:

1. Red Hat Enterprise Virtualization Manager for Servers:
System zarządzania zapewniający zaawansowane możliwości dla hostów i guest operating systems.

2. Red Hat Enterprise Virtualization Hypervisor:
Nowoczesny hypervisor bazujący na opartej na jądrze maszynie wirtulanej (KVM), który może byc użyty albo jako bezpośredni hypervisor nad sprzętem (tzw. bare-metal hypervisor) lub w postaci Enterprise Linux 5.4 lub nowszym, instalowanym jako hypervisor host.

• KVM – Kernel-based Virtual – pełne rozwiązanie wirtualizacyjne dla Linux na x86. Składa się z ładowalnego modułu jądra – kvm.ko, który zapewnia core’ową infrastrukturę wirtualizacji oraz modułu specyficznego dla procesora.

• KVM włączony w jądro Linuxa od wersji 2.6.20.

Najważniejsze cechy:

• Wsparcie dla Linux i Windows jako guest operating systems.

• SMP guests (maksymalnie 16 procesorów wspieranych).

• Migracja w czasie wykonania.

• Wysoka dostępność (HA).

• Para-virtualized networking.

W części drugiej omówię wirtualizacje na procesorze POWER.