Autorką wpisu jest Agnieszka Z., ten wpis bierze udział w konkursie, ze względu na obszerność artykułu został on podzielony na 5 cyklicznych części – pozostałe prace konkursowe.

Kolejna część, czwarta dotycząca wirtualizacji na procesorach PA-RISC/Itanium.

1. nPAR:

• Tzw. node partitioning – technika podziału hardware’u, używana do podziału serwerów opartych na komórkach (tzw. cell based servers) na wiele mniejszych systemów, nazywanych node partitions (nPARs).
• Każdy nPAR – używany jako osobny, niezleżny serwer z instancją systemu HP-UX, swoimi dedykowanymi procesorami, pamięcią i WE/WY.
• Technologia ta pozwala użytkownikowi skonfigurować serwer jako jeden duży serwer lub wiele mniejszych serwerów.

• Każda z nPartycja posiada jedną lub więcej komórek (komórka – cell = procesor + pamięć), które są przypisane do danej partycji na jej wyłączny użytek. Podobnie jest z urządzeniami WE/WY. Wszystkie te zasoby mogą być usunięte z jednej nPartycji i dodane do innej, bez konieczności fizycznego usuwania i dodawania hardware’u.
• Wspierane dynamiczne tworzenie i usuwanie nPartycji.
• W wersji HP-UX 11i v3 – dynamiczne nPartycje, co oznacza, iż rekonfiguracja zasobów może zostać przeprowadzona bez wyłączania afektowanych nPartycji.

HP nPartycje zapewniają:

• Izolację hardware’u.
• Komórkową granularność.
• Brak narzutów.
• Elastyczność zasobów.

2. vPAR:

• Partycje wirtualne tzw. Virtual Partitions (vPARs) – technologia zapewniająca izolację wielu instancji systemów operacyjnych na tym samym serwerze.
• Dynamicznie tworzone z użyciem komend software’owych.
• Na każdej partycji uruchomiony jest osobny obraz systemu HP-UX 11i.
• vPAR mogą dynamicznie dzielić sprzęt i dedykowane zasoby dla tych partycji wirtualnych.
• Zapewniają elastyczność i skalowalność indywidualnych partycji.
• Każdy vPAR może być skalowany od posiadającego minimalne zasoby, aż do vPARa wielkości całego serwera.

• Virtual Partition Monitor (vPAR monitor) – dodatkowa warstwa software’u i/lub firmware’u, zarządza dzieleniem zasobów, ładowaniem jąder i emulowaniem globalnych zasobów platformy, stwarzaja iluzję, iż każda instancja HP-UX jest na niezależnym serwerze.
• Każda z instancji HP-UX zupełnie nieświadoma pozostałego hardware’u w systemie.
• Indywidualne instancje HP-UX posiadają na wyłączność przypisany im sprzęt.
• Monitor nie jest włączony w zarządzanie dostępem do urządzeń WE/WY i pamięci fizycznej, jeżeli przekaże już ich własność danemu vPARowi.
• Kiedy vPAR zostaje wystartowany, wszystkie zadania administratorskie mogą być wykonywane przez użytkownika root w ten sam sposób ja w przypadku nPARów.
• Wszystkie aplikacje uruchamiane na nPARze, w ten sam sposób są uruchamiane na vPARze.

3. IVM:

• Integrity Virtual Machines – software’owatechnologią podziału i wirtualizacji, zapewnia izolację systemu operacyjnego, z przypisanymi zasobami procesora i dzielonymi urządzeniami WE/WY.
• Integrity VM może być instalowane na Integrity serwerze lub na partycjach sprzętowych (nPartition), na których zainstalowany jest HP-UX.
• Środowisko Integrity VM składa się z dwóch typów komponentów:

– VM Host,
– maszyny wirtualne.

• VM Host wirtualizuje:

– fizyczne procesory,
– pamięć,
– urządzenia WE/WY,
– pozwalaja użytkownikowi alokować wirtualne zasoby dla maszyn.

• Maszyny wirtualne – abstrakcja realnych, fizycznych maszyn.
• Guest operating system może być uruchomiony na maszynie wirtualnej, tak samo jakby uruchomiony był na fizycznym Integrity serwerze, bez specjalnych modyfikacji.
• Guests operating systems – izolowanyme systemy operacyjne, wraz z możliwością zarządzania, aplikacjami, siecią, uruchomionymi w środowisku wirtualnym.
• Nie ma limitu liczby maszyn wirtualnych, które mogą zostać skonfigurowane, ale nie więcej niż 256 maszyn wirtualnych może być uruchomionych jednocześnie na pojedynczym VM host.
• Każda maszyna wirtualna jest odizolowana od innych.
• Administrator VM Host alokuje zasoby dla poszczególnych guest operating systems.

Część czwarta zostanie poświęcona wirtualizacją na IBM System z.