Autorką wpisu jest Agnieszka Z., ten wpis bierze udział w konkursie, ze względu na obszerność artykułu został on podzielony na 5 cyklicznych części – pozostałe prace konkursowe.

Kolejna część, trzecia dotycząca wirtualizacji na procesorach SPARC.

1. Solaris Zones:

• Dostępne od Solaris 10 (także na x86).
• Solaris Zones jest implementacją technologii wirtualizacji na poziomie systemu operacyjnego, która zapewnia odseparowane środowiska na maszynie i logicznie izoluje od siebie aplikacje. Każda aplikacja otrzymuje dedykowany namespace, w którym jest uruchamiana i nie może widzieć, monitorować czy oddziaływać na aplikacje uruchamiane w innych zonach.
• Zawsze zdefiniowana jest jedna zone’a nazywana zoną globalną (tzw. global zone). Zone’y hostowane przez global zone, nazywane sę zonami lokalnymi (tzw. local zones).

• Zona globalna jest jedną zone’ą, z której zony lokalne mogą być konfigurowane, instalowane i usuwane. Jedynie zona globalna jest bootowana ze sprzętu systemu.
• Niektóre programy nie mogą być uruchamiane w zonach lokalnych, jedynie w globalnych. Przyczyną tego jest fakt, iż niektóre aplikacje wymagają przywilejów, które nie mogą być przyznane we wnętrzu kontenera. Ponieważ zona nie posiada odseparowanego jądra, aplikacje, które wymagają manipulacji bezpośrdnio na funkcjach jądra (takie jak np. możliwość bezpośredniego odczytu z przestrzeni pamięci jądra) mogą nie działać wewnątrz kontenerów.

2. Dynamic Domains:

• Tzw. twarde partycje – Hard Partitions (DSD/DD) fizycznie dzialą serwer, przez wzięcie jednego dużego serwera i podzielnie go na odseparowane mniejsze systemy.
• Każdy wydzielony system zachowuje się jak fizycznie niezależny serwer, typowo z własnym:

– procesorem,
– systemem operacyjnym,
– pamięcią,
– podsystemem WE/WY,
– zasobami sieciowymi.

• Każda domena działa na własnej kopii systemu operacyjnego Oracle Solaris. Domeny dzialą wszystkie zasoby systemowe na oddzielne jednostki, które nie są afektowane przez operacje na innych jednostkach. Ponieważ każda domena ma własną instację systemu Solaris, każda domena może mieć inną wersję (poziom update’u).
• Ponieważ izolacja występuje również na poziomie sprzętu (hardware isolation), może zostać stworzona konfiguracja, w której zmiany oprogramowania, restarty czy potencjalne problemy z jedną domeną, nie mają wpływu na inne domeny.
• Sun SPARC Enterprise M-Series posiada wbudowany system poleceń tzw. eXtended System Control Facility (XSCF), służący do konfiguracji systemu i tworzenia domen.

3. Logical Domains:

• SPARC hypervisor – niewielka warstwa firmware’u, zapewnia architekturę maszyny wirtualnej, na której może być instalowany system operacyjny.
• Domena logiczna tzw. logical domain – logiczna grupa z własnym systemem operacyjnym, zasobami i jednoznaczną identyfikacją, wewnątrz jednego systemu komputerowego.
• Każda domena logiczna może być utworzona, zniszczona, rekonfigurowana lub restartowana niezależnie od całego serwera (oprócz domeny kontrolnej tzw. control domain).

• Do tworzenia i zarządzania domenami wykorzystywany jest tzw. Logical Domains Manager. Może być on tylko jeden dla danego serwera.
• LDM mapuje logiczne domeny na zasoby fizyczne.
• Z użyciem Logical Domains Manager, administrator systemu może określić co hypervisor powinien robić poprzez domenę kontrolną.
• Każda maszyna wirtualna może być traktowana jako osobny system z własnym jądrem, użytkownikami, dyskami, interfejsami sieciowymi, adresami MAC i IP itd.
• Hypervisor software:

– odpowiada ze separację pomiędzy logicznymi domenami.
– zapewnia logicznym domenom kanał komunikacyjny, pozwalający na ich wzajemną komunikację (mogą udostępniać sobie na wzajem serwisy, takie jak np. sieć czy serwisy dyskowe).

• Rozwiązanie to jest dostępne jedynie w maszynach bazujących na SPARC T1, T2 i T3.

Część czwarta zostanie poświęcona wirtualizacją na PA-RISC-Itanium.