Autorką wpisu jest Agnieszka Z., ten wpis bierze udział w konkursie, ze względu na obszerność artykułu został on podzielony na 5 cyklicznych części – pozostałe prace konkursowe.

Kolejna część, druga już, dotycząca wirtualizacji na procesorach POWER.

1. PowerVM:

• Dostępny w systemach bazujących na IBM POWER od roku 2001 (wcześniej tylko na mainframe’ach).

• IBM Power Systems zapewniają funkcję wirtualizacji nazywaną PowerVM, która bazuje na para-wirtualizacji. Wspierane systemy operacyjne (AIX, Linux, i5/OS) zostały zmodyfikowane, tak żeby wspierać i optymalizować własności znajdującego się pod nimi sprzętu.

• PowerVM (APV) – kombinacja hardware’u, firmware’u i software’u, które zapewniają wirtualizację CPU, sieci i dysku.

Główne technologie wirtualizacji to:

• POWER6, POWER7 i POWER5 hardware.

• POWER Hypervisor.

• Virtual I/O Server (VIOS).

Virtual I/O Server:

• Partycja specjalnego przeznaczenia, nazywana Hosting Partition.

• Zapewnia wirtualne zasoby wejścia-wyjścia dla partycji klienckich.

• Posiada zasoby dzielone z klientami.

• Fizyczny adapter, który jest przypisany do partycji może być dzielony z jedną lub wieloma partycjami, pozwalając administratorom zminimalizować liczbę fizycznych adapterów, wymaganych dla indywidualnych klientów.

2. LPAR:

Najważniejsze cechy LPARów:

• Dynamiczna rekonfiguracja:

Sprzętowy hypervisor pozwala na definiowanie logicznych partycji, które mogą być podzbiorem wszystkich zasobów systemowych. Możliwe jest dynamiczne przemieszczanie zasobów pomiędzy partycjami bez reboot’u maszyny. Zasobami tymi mogą być:

– Procesory fizyczne,
– Wirtualne procesory albo przypisana pojemność (dla tzw. mikro-partycji).
– Pamięć.
– Fizyczne adpatery WE/WY.
– Wirtualne adaptery WE/WY.

• Live Partition Mobility: dla Power 6 i Power 7.

• Fizyczna pula dzielonych procesorów i mikro-partycje:

• Multiple Shared-Processor Pools: W systemach bazujących na POWER6/7 wprowadzono wsparcie dla tzw. Multiple Shared-Processor Pools. Ta nowa własność pozwala administratorowi systemu na tworzenie zbioru mikro-partycji, w celu kontrolowania pojemności procesora, którą mogą one wykorzystywać z fizycznej puli dzielonych procesorów.

• Dzielona dedykowana pojemność (Shared dedicated capacity): Serwery bazujące na POWER6/7 oferują możliwość „zbierania” nieużywanych cykli procesora z dedykowanych partycji. Cykle te są następnie oddawane do puli fizycznych dzielonych procesorów, skojarzonych z mikro-partycjami. Działanie takie daje możliwość maksymalnego wykorzystania procesora przez system.

3. WPAR:

AIX 6.1 wprowadził nowy mechanizm wirtualizacji tzw. workload partitions (WPARs). W odróżnieniu od LPARów, które są tworzone i zarządzane na poziomie firmware’u serwera (wbudowanego oprogramowania), AIX WPAR są partycjami software’owymi, które są tworzone i dzielą zasoby na poziomie jednej instancji systemu operacyjnego AIX (6.1 lub 7). Nie jest potrzebny HMC do tworzenia i zarządzania WPARami.
Istnieją dwa rodzaje workload partitions:

• System WPARs:

System WPARs są autonomicznymi wirtualnymi systemami operacyjnymi, które mają swoje własne systemy plików, użytkowników, grupy, przestrzeń sieciową i domenę administracyjną. Dla użytkownika WPAR systemowy wygląda dokładnie tak samo jak zwykły AIX. Serwisy takie jak telnet są wspierane, więc jeśli sieć została skonfigurowana, użytkownicy mogą telenetem dostać się na WPAR, jako root albo inny użytkownik, wykonywać komendy i uruchamiać aplikacje, tak jak na zwykłym systemie AIX.

• Application WPARs:

Application WPARs zapewniają środowisko do izolacji aplikacji i ich zasobów, tak aby umożliwić ich sprawdzenie, restart czy relokację na poziomie aplikacji. WPAR aplikacyjny jast w zasadzie wrapperem na działającą aplikację lub proces w celu zapewnienia jej izolacji i mobilności. Nie posiada on pewnych serwisów, takich jak w WPARach systemowych (np. logowanie, telnet). Jeżeli aplikacja działająca na WPARze aplikacyjnym zostaje zakończona, egzystancja WPARa również zostaje zakończona. WPARy aplikacyjne są szczególnie przydatne przy Life Application Mobility, czyli gdy użytkownik chce mieć możliwość przeniesienia działającej aplikacji z jednego systemu AIX na inny. Użytkownik może chcieć dokonać relokacji aplikacji, aby np. uniknąć jej wyłączenia podczas maintanance’u lub aby zwiększyć jej szybkość działania, poprzez przeniesienie na szybszy serwer.

W części trzeciej przedstawione zostaną wirtualizacje na procesorze SPARC.